|
Weer een heerlijke dag gehad vandaag. Om 8 uur vertrokken we van de camping. Nog even tanken in Tropic (en kaarten en een dubbel T-shirt kopen) en om half negen gaat de reis van vandaag dan echt beginnen.
Het is ongeveer 100 mijlen naar Zion volgens de kaart. Maar eigenlijk is het al heel snel heel mooi als je van weg 89 weg 9 opdraait. Lekker bosachtig met veel groen.
Tussen de North Fork Road en de daadwerkelijke ingang zien we iets wat lijkt op een visitorscenter. Het blijkt een kroeg annex winkel te zijn. Bakkie gedaan en oorbellen gekocht voor Elsa, Lois en mij. Dan de ingang. We moeten ondanks onze parkenpas toch nog $15 betalen om alleen door de tunnel te mogen rijden. We zijn namelijk te breed en te hoog om aan de zijkant op de eigen rijbaan te rijden. Dat is snel verdiend geld zeg. We slingeren ons naar de eerste kleine tunnel. Nog een filmpje van 2 en een halve minuut gemaakt met de camera. Helemaal super dat ding. Ben benieuwd hoe dat er thuis uit gaat zien. Dan stoppen voor de tunnel. Er staan nog wat auto's voor ons te wachten tot er een camper of een bus uit de tunnel komt. Dan mogen wij. De ranger verteld ons goed in het midden te blijven. In de tunnel nog weer even gefilmd. En daarna 2 foto's gemaakt door de gaten die in de tunnelwand zitten. Je mag wel niet stoppen, maar voor ons rijden ze zo langzaam dat ik wel foto's kan nemen. En dan……. Aan het nadere eind van de tunnel!! Een rij wachtenden van heb ik jou daar (het is hier veel drukken) en een uitzicht en een afdaling om U tegen te zeggen. We komen duidelijk van de goede kant om heel erg van dit alles te genieten. Berg op moet je toch wat meer aandacht bij de weg houden. Nog één keer gestopt waar het wel mocht om Peter foto's te laten maken. Zigzaggend gaan we naar beneden. Daar aangekomen ontdekken we dat je deze canyon dus echt niet met de eigen auto in mag. Je moet met de 'bus'. Met heel veel mazzel vinden we een mooie plek op het RV parkeerterrein bij het visitorscentre dat wel aan dit eind van het park is. We gaan eerst even binnen kijken, maar daar is echt niets. We besluiten eerst maar naar de Zion lodge te gaan om te eten. Het is de enige plek in het park waar dat kan. En dat zul je weten ook. Wat een prijzen. Twee hamburgers, broodje kalkoen en 2 cola voor meer dan $20. Wow!! Zo duur hebben we nier nog niet gegeten. De bus weer gepakt naar het einde van de canyon. Dit is echt een hele knusse canyon van maar een mijl of 6 met wanden die vlak bij zijn. Het is geen kom zoals bij Bryce of een enorm gat zoals bij de Grand canyon. Gewoon een smalle groene sleuf in het landschap. Heel vriendelijk allemaal. Aan het eind bij Temple of Sinawava gaan we de riversidewalk van 1 en een halve mijl lopen. Je kunt merken dat het hier dichterbij de woestijn dan in Bryce. Het is beduidend warmer dan gisteren om te lopen. Maar in tegenstelling tot het rommelige steenslagpad van gisteren is dit een pad van een soort betonplaten die goed te belopen zijn. Je zou hier volgens zeggen zelfs met een rolstoel heen kunnen. Maar dan moet je hele sterke armen hebben of een hele goeie duwer of een sterke motor, kies maar wie je de berg op mag helpen. Na anderhalve mijl sta je weer aan het water van de rivier de Virgin. Je kunt het water oversteken door er doorheen te lopen. Dit zie je veel mensen doen. Dus de schoenen en sokken gaan uit en we gaan het proberen. Ik vind het doodeng en het al snel op. Maar Peter is een echte diehard en die gaat door naar de overkant. Daar kun je nog een heel eind doorlopen. Soms door het water, soms over het 'strand'. Op een gegeven moment ziet hij mensen tot hun borst in het water staan. Dan is het ver genoeg. De canyon wordt gaandeweg steeds smaller. Op een gegeven moment is het alleen nog maar mogelijk om door het (snel)stromende water te lopen. Omdat ik ook nog de cameratas met inhoud op mijn rug heb stop ik als er geen oever meer is. Twee Nederlanders die terug komen zeggen dat her verderop steeds moeilijker en smaller wordt. Ik maak een paar foto's en ga dan terug. Als Peter weer oversteekt zet ik hem even op de foto. Met de bus gaan we weer terug naar het visitorcentre. Dit duurt ongeveer 20 minuten. We pakken de auto weer en rijden het park uit en het dorpje Springdale in. Hier nog even pinnen. Springdale is duidelijk een welvarend dorpje en de grond is hier vruchtbaar. Overal staan bomen en er zijn tuintjes aangelegd. Hoe verder we rijden, hoe minder dit wordt. Na Rockville is het weer helemaal over, en is het weer rotsen, struiken en verder niks. We denken wel een camping te vinden in Hurricane, maar daar zien we niets, alleen heel veel nieuwbouw. We rijden door naar Cedar ciry waar een KOA-camping is. Inschrijven en klaar. Hoera, we hebben weer bereik op de GSM. Pauline sms gestuurd als reactie op haar sms die nu pas binnenkomt. Morgenochtend moe ven bellen. Het is daar nu nacht. Een hele leuke pyjamabroek met moosjes gezien. Kijken of ik die nog los kan peuteren van alles wat ik al gekocht heb. Vanavond kip met rijst en kruiden die er uit zien als nasikruiden. |